De Zilveren Nipkowschijf is toegekend aan het VPRO- programma Zondag met Lubach. Dat heeft de jury op 10 juni 2016 bekendgemaakt tijdens de prijsuitreiking in Het Ketelhuis in Amsterdam.

De jury zegt over het winnende programma: ‘Keek op de week anno 2016. De latenightsatire van Lubach, uitgezonden door de VPRO, is onmisbaar geworden voor de moderne nieuwsjunkie.’

Arjen Lubach en zijn team vonden de heilige graal van televisieland: een satirische nieuwsshow, naar Amerikaans voorbeeld, die niet alleen grappig is maar zich ook op andere vlakken weet te onderscheiden. Het is een unieke en gelaagde mix van entertainment en onderzoeksjournalistiek. Naast de aanstekelijke meligheid en scherpe satire is Zondag Met Lubach een belangrijke ‘duider van het nieuws’ geworden, een zondagavondtraditie die na het pensioen van Van Kooten & De Bie eindelijk wordt voortgezet.

Daarmee is Zondag Met Lubach de baas van de zondagavond.

Het programma kreeg overigens in 2015 al een eervolle vermelding van de jury van de Zilveren Nipkowschijf.

De reisserie meandert op een intense manier met de rivier mee door China en laat een veelzijdig beeld zien.

Van de liefdesmarkt met een vrouwentekort door de eenkindpolitiek, tot de Mao-verering. Van zelfmoorden tot de Chinese Droom. Het gesloten volk stelt zich in bijzondere momenten open aan presentator Ruben Terlou, die als fotograaf en arts veel extra bagage meebrengt. Hij kent de Chinese mores en spreekt vloeiend Mandarijn, inclusief de bijbehorende geruststellende intonatie.

Terlou weet als arts hoe hij omzichtig naar persoonlijke zaken moet vragen; bij een ander zouden de Chinezen misschien dichtklappen. En zijn fotografie tenslotte drijft hem op een vanzelfsprekende manier naar de mensen toe, waarna hij dat persoonlijke contact in beeld brengt.

Deze VPRO-serie is een microverhaal en macroverhaal ineen, knap geresearcht, over de cultuur, politiek, economie en het milieu, en over de mensen die met de uitwassen daarvan moeten leven.

Floortje Dessing maakt een programma waarin al het goede dat televisie te bieden heeft samenkomt.

De redactie, opmerkelijk genoeg bestaande uit één redacteur met een neusje voor paradijselijke verhalen van uiteenlopende paradijsvogels. De cameramensen, die prachtige plaatjes van constante kwaliteit leveren onder vaak lastige omstandigheden. En een presentatrice die tijdens haar reizen naar de verste uithoeken van de wereld de bijzondere verhalen, over buitenbeentjes die kiezen voor een leven in afzondering, op een fijne, nuchtere manier met haar kijkers deelt.

De jury draagt deze eervolle vermelding dan ook op aan álle makers van dit programma.

De manier waarop makers Michael Schaap en Jurjen Blick al drie seizoenen de verschillende subculturen in ons land weten te vangen in dit VPRO-programma, is verfrissend – ondanks het stoffige imago van de klassieke volkenkundige.

Elke aflevering is als een film: stilistisch sterk, bloemrijk verteld en behendig wegdansend van clichés. Bovendien aanschouwt en beschouwt de hokjesman zijn onderzoeksobjecten telkens weer doortastend en niet oordelend: hij luistert geamuseerd en geïnteresseerd naar ieders grillen en eigenaardigheden.

De hokjesman bergt nu zijn driedelige kostuum op, de vorm mag geen trucje worden. Het personage heeft zich drie seizoenen ontwikkeld en was aan het eind op zijn sterkst.