Soms komt er een dramaserie langs die een historisch onderwerp kan maken of breken. De Joodse Raad (EO) is er zo één. De serie laat zien dat in de Tweede Wereldoorlog zowel gehoorzaamheid als verzet tot duivelse dilemma’s leidden.

In een subtiel en genuanceerd script, waaraan schrijver Roos Ouwehand vijf jaar werkte, neemt zij de kijker stapsgewijs mee in de gecompliceerde dilemma’s van raadsvoorzitter David Cohen (Pierre Bokma). Zijn beleid van ‘vertragen en meebewegen met de bezetter om erger te voorkomen’ leek een verstandige aanpak. Maar achteraf kun je stellen dat het precieze administratieve werk van de Joodse Raad de bezetter juist in de kaart heeft gespeeld bij de deportatie van meer dan honderdduizend Joden naar de vernietigingskampen.

Initiatiefnemer van de serie, de vasthoudende journalist Hans Knoop (De zaak Menten) wijst graag op het standsverschil bij de mensen die de Raad trachtte te sparen: de hoogleraren veel vaker dan de werklui. Maar Ouwehand en regisseur Paula van der Oest kozen niet voor de beschuldigende vinger, en dat toont lef en verbeeldingskracht. Het perspectief is de onwetendheid en het ongeloof uit het begin, die uitmonden in het verbijsterende besef overgeleverd te zijn geweest aan een gruwelijk, cynisch en bloeddorstig systeem van terreur.

Wat zou je zelf doen? is de vraag die de kijker zichzelf gaat stellen. Het ambigue spel van Pierre Bokma gaat daarbij door merg en been.
Tegenover hem staat zijn daadkrachtige dochter Virrie (kordaat gespeeld door Claire Bender) die even geloofwaardig de andere kant opgaat. Zij probeert zo veel mogelijk kinderen te redden door hen op onderduikadressen onder te brengen. Maar ook zij moet daarin onmogelijke keuzes maken, net als vader.

Gewone mensen en hun dilemma’s geplaatst in een decor van moord en haat, sec gefilmd in doffe kleuren – De Joods Raad is een monumentale historische serie die een hoofdstuk uit de geschiedenis inkleurt waarover lange tijd te zwart-wit is gedacht.

Op haar onderarm heeft Kelly-Qian van Binsbergen een nieuwe tatoeage. In het Chinees staat er: ‘Ik spreek geen Chinees’. Handige disclaimer voor een Zeeuwse vrouw met een Chinees uiterlijk. Daarover zou De Afhaalchinees eigenlijk gaan: dat zij Nederlander is maar ze niet als Nederlander wordt behandeld. Het liep anders. Zij debuteerde dit seizoen met een vierdelige documentaire-reeks over de vele aspecten van adoptie in Nederland – even schokkend als hilarisch, even persoonlijk als maatschappelijk relevant. En nog nieuwswaardig ook.

Met moed en lef stelt Kelly-Qian vragen die ze zichzelf dertig jaar niet heeft willen stellen. Is adoptie een goede daad of juist egoïstisch? Red je een kind of ontwortel je het? Hoe ga je om met beschadigde adoptiekinderen? De serie toont het pijnlijke graven in haar eigen jeugd, de eenzaamheid en woede van de geadopteerde. Maar ook de vele misstanden in adoptieland: corruptie, kinderhandel, het zwijgen en verbergen.

Ondanks deze zware onderwerpen heeft de serie een luchtige toon en een aantrekkelijke vorm. Dat komt door de humor van Kelly-Qian en de bijzondere, aan online video ontleende stijlmiddelen: speelse animaties van Studio Yoko en een snelle, levendige knip-en-plak-montage van Vincent Manuhuwa en Kelly-Qian zelf.

Met De Afhaalchinees heeft Kelly-Qian heel wat losgewoeld. Niet alleen bij zichzelf, maar ook bij de rest van Nederland. Niet voor niets besloot het kabinet in mei om internationale adoptie helemaal te verbieden.

Speciale shout out naar Omroep Zwart die dit bijzondere talent de kans en de vrijheid gaf om De Afhaalchinees precies zo te maken zoals ze het wilde hebben. En dan te bedenken dat dit nog slechts het debuut is van Kelly-Qian van Binsbergen.

Het was een vreemd gevoel in september 2023: actrice en cabaretier Eva Crutzen won een Gouden Kalf voor beste hoofdrol in een dramaserie, maar het ging om een reeks die nog niemand had gezien. Zes maanden later was het dan zo ver: Bodem kwam online en startte op NPO3 bij BNNVARA. En de zesdelige serie denderde binnen.

Bodem gaat over een hard feestende en hard vallende vrouw. Bekende ingrediënten, maar Crutzen geeft een knappe, eigen draai aan het personage. Haar quasi nonchalante spel zorgt ervoor dat je van deze Cat gaat houden, dat je onder de geestige rommel de tragiek blijft zien. Want al snel wordt duidelijk dat Cat, een feestlustige vrouw van 37 die nog volop drank, drugs en mannen verslindt, niet echt lekker gaat. We zien beelden uit Cats onrustige dromen, waarin ze zich onderwater bevindt, omhuld door angstaanjagende verkeersgeluiden. Het rauwe leven dat ze leidt, de irritatie die ze voelt bij haar familie en collega’s; achter een fatalistische façade van fuck de wereld schuilt een verstikkend trauma, dat langzaam maar zeker komt bovendrijven.

Cats ruige zoektocht naar verlossing is door Crutzen – ook de schrijver, componist en regisseur van Bodem – overgoten met een onweerstaanbare tragikomische saus die soms doet denken aan After Life van Ricky Gervais, waarin rouw en rauw ook zo’n symbiotische relatie aangaan. Waarin de hoofdpersoon de wreedheid van het bestaan ook probeert te overleven door vooral de absurditeit ervan te zien. En waarin de hoofdpersoon ook geregeld tot op de bodem gaat. De snelle, slimme montage neemt je mee van dark comedy, slapstick, satire naar familiedrama.

Wat Eva Crutzen daarbij zo’n heldin maakt, is haar zelfverzekerde zelfspot. Ze deinst er niet voor terug de meest onaantrekkelijke scènes te bedenken, waarin ze zich in te strakke kleren hijst of zich vertoont met zwarte make-upkringen onder haar ogen. Neem het moment dat Cat na een doordrenkte nacht ’s ochtends vroeg haar jas van de kapstok wil pakken en een uitdagende jongen in de weg gaat staan. Ze hoeft hem alleen maar met haar verschraalde adem in zijn gezicht te blazen om zijn avances af te slaan.

Bodem is licht en duister, vreemd en herkenbaar tegelijkertijd. En hilarisch hartverscheurend. Wat een vakvrouw, die Eva Crutzen.

Het mixen van verschillende succesvolle tv-formats is geen garantie voor een nieuw succes: er kan zo maar een tv-gedrocht ontstaan. Essentieel is dat alle ingrediënten vol zorg, aandacht en subtiliteit worden gedoseerd. Zoals bij B&B Vol Liefde op RTL4.

In deze realityshow krijgen verschillende B&B-eigenaren (een snufje Bed & Breakfast) die een nieuw bestaan hebben opgebouwd in het buitenland (een flinke dot Ik Vertrek) een aantal kandidaat-liefdespartners als logés over de vloer (een krokante laag Boer Zoekt Vrouw). Waarbij de camera geen grenzen kent.

De casting van het afgelopen seizoen bracht de kijker een zeer afwisselende mix van vertedering (Leendert in België), verbijstering (Walter in Frankrijk), verwarring (Petri in Frankrijk), vermaak (Marian in Portugal), bevreemding (Bram in Zweden) en ontluistering (Martijn in Thailand). Het waren allemaal karakters om van te smullen en van te gaan houden. Met als kers op de taart dat twee deelnemende B&B-eigenaren (Debbie en Joy in Spanje) echte en langdurige liefde vonden. Iets dat in de hedendaagse overvloed aan datingprogramma’s eerder uitzondering dan regel is.

B&B Vol Liefde zorgde voor een echte zomerhype: Nederland ging tijdens de warme maanden massaal vijf dagen per week een uur voor de televisie zitten. Een ongekende toewijding, die te danken is aan de perfecte, altijd vaart houdende montage. En de mooie beelden uit heel Europa – en een hoekje Azië – bezorgden ook thuisblijvers een vakantiegevoel.

Onovertroffen is de voice-over van Jeroen Kijk in de Vegte, met zijn gevoel voor sfeer en humor. Hoewel de woordgrapdichtheid op het randje is van wat de kijker aankan, zijn zijn teksten en timing essentieel voor het succes.

De makers van B&B Vol Liefde toonden in de zomer 2023 dat ze in het reality-genre de absolute top zijn.