De Afhaalchinees

Op haar onderarm heeft Kelly-Qian van Binsbergen een nieuwe tatoeage. In het Chinees staat er: ‘Ik spreek geen Chinees’. Handige disclaimer voor een Zeeuwse vrouw met een Chinees uiterlijk. Daarover zou De Afhaalchinees eigenlijk gaan: dat zij Nederlander is maar ze niet als Nederlander wordt behandeld. Het liep anders. Zij debuteerde dit seizoen met een vierdelige documentaire-reeks over de vele aspecten van adoptie in Nederland – even schokkend als hilarisch, even persoonlijk als maatschappelijk relevant. En nog nieuwswaardig ook.

Met moed en lef stelt Kelly-Qian vragen die ze zichzelf dertig jaar niet heeft willen stellen. Is adoptie een goede daad of juist egoïstisch? Red je een kind of ontwortel je het? Hoe ga je om met beschadigde adoptiekinderen? De serie toont het pijnlijke graven in haar eigen jeugd, de eenzaamheid en woede van de geadopteerde. Maar ook de vele misstanden in adoptieland: corruptie, kinderhandel, het zwijgen en verbergen.

Ondanks deze zware onderwerpen heeft de serie een luchtige toon en een aantrekkelijke vorm. Dat komt door de humor van Kelly-Qian en de bijzondere, aan online video ontleende stijlmiddelen: speelse animaties van Studio Yoko en een snelle, levendige knip-en-plak-montage van Vincent Manuhuwa en Kelly-Qian zelf.

Met De Afhaalchinees heeft Kelly-Qian heel wat losgewoeld. Niet alleen bij zichzelf, maar ook bij de rest van Nederland. Niet voor niets besloot het kabinet in mei om internationale adoptie helemaal te verbieden.

Speciale shout out naar Omroep Zwart die dit bijzondere talent de kans en de vrijheid gaf om De Afhaalchinees precies zo te maken zoals ze het wilde hebben. En dan te bedenken dat dit nog slechts het debuut is van Kelly-Qian van Binsbergen.