Frontberichten

De coronacrisis heeft tot een aantal nieuwe initiatieven geleid op tv en daar stak Frontberichten (BNNVARA) met kop en schouders bovenuit. De titel, waarbij je onmiddellijk aan loopgraven en bajonetten denkt, kwam onder vuur te liggen vanwege de oorlogsmetafoor die een angstaanjagende bijwerking op kijkers zou hebben. Maar de vlogberichten kwamen nu eenmaal van de plaatsen waar het coronavirus werd bestreden, zijn sporen naliet en waar niemand bij mocht.

Longartsen, IC-krachten, verpleeghuispersoneel, mensen in de gehandicaptenzorg, leraren, pakketbezorgers: allemaal vertelden ze direct in hun telefoon – zonder filter van verslaggever of redacteur – hoe hun leven er op die dag uitzag en waar ze mee bezig waren. Ze deelden hun zorgen, twijfels en angsten, en naarmate het einde naderde gelukkig ook steeds meer vrolijke momenten en successen.

Waar het aan talkshowtafels voornamelijk ging óver deze mensen, kwamen ze in Frontberichten zelf aan het woord en in beeld.

Zoals gehandicaptenverzorgster Elsje die haar eigen kinderen en kleinkinderen wekenlang op afstand hield om de bewoners van haar tehuis te kunnen knuffelen. Want die mensen hadden dat hard nodig, nu ze hun ouders niet konden zien. Of huisarts Angela die de boeren, bouwvakkers en slager uit haar dorp Sint-Oedenrode mobiliseerde in haar jacht op plastic schorten en mondmaskers.

Frontberichten is simpel van concept en eenvoudig in uitvoering. Dat betekent echter niet: weinig werk. Regisseur Geertjan Lassche en zijn team hebben vijftig dagen aan een stuk de binnenkomende vlogs zitten beoordelen en monteren. Het sloeg een stevige brug tussen oude (televisie) en nieuwe (online) media. Maar bovenal heeft het een consistente kroniek opgeleverd van de hele periode in de zorg en het gesloten openbare leven.