De Nipkowschijf-uitreiking wordt mogelijk gemaakt door onze sponsors
Op 20 februari van dit jaar lieten de makers van Holland Sport ons beelden zien van Ajax voetballers, eregasten op de eretribune van het ABN AMRO Tennis toernooi. Pruilend en mokkend zaten ze daar: de godenzonen. Geslagen door verveling, als verwende kinderen van de achterbankgeneratie. Daarna, uit het zwart-wit archief, kregen we sneeuwballen gooien met een gouden Ajax-elftal uit het verre verleden. Lachen. Presentator Matthijs van Nieuwkerk boog zich naar de camera en zei: “De Wet van Holland Sport, bij deze vandaag geschreven, luidt: Als je geen plezier maakt als sporter, vergeet dan de kampioenschappen, vergeet de cups. Jonge jongens moeten plezier maken. Sport en plezier, daar gaat het om!”. Daar sluiten wij ons graag bij aan.
De jongens van Holland Sport omschrijven hun eigen programma op vele manieren: sprankelend variété sportief, sport maar dan anders, sport met eerbied en plezier, sport met bezieling en passie, sport vanuit een bijzondere invalshoek, bijzonder sportief, Holland Sport: actie, verstilling, nostalgie en confrontatie, het programma waarin sport wordt gevierd.
Nee, ze zitten niet om woorden verlegen, Wilfried de Jong: Rotterdam. Theaterpersoonlijkheid zonder vrees, romancier en columnist, voetballer en wielrenner uit plezier, al eerder geprezen met een eervolle vermelding voor zijn televisiemagazine Sportpaleis De Jong. n Matthijs van Nieuwkerk, opererend vanuit Amsterdam, journalist, voormalig multimediaal hoofdredacteur,ex-netmanager, begenadigd duo en solopresentator voor televisie. De judoliefhebber praktiseerde ook het volleybalspel en is tot op de dag van vandaag, naast Frits Barend, een bezield verdediger bij voetbalclub Buitenveldert, een buurt voor de gegoede burgerij van de hoofdstad.Inderdaad: Holland Sport is alles wat hiervoor door de makers zelf is gezegd. Een prachtproductie uit vintage Jongensland. Maar het is meer. Een jongensprogramma op meisjesniveau en dat is toch het ultieme compliment.
Waarom?
Elke gast wordt in Holland Sport met enthousiasme, oprechte bewondering en pure interesse ontvangen. Jongens en meisjes, topsporters en veteranen, verliezers en winnaars, waterdragers en kopmannen. Van voetbal tot bobslee, paaldans tot paardendressuur, Formule 1 tot ijsdans. In interviews vanuit het hart en ijzersterke rubrieken als De Massagetafel, Spiegel van Holland Sport, de Eregalerij en de wekelijkse finale op het Velodrome glijdt de lome zondagmiddag aangenaam, informatief, onthullend, met een lach en een traan, voorbij. De Jong en Van Nieuwkerk, de afziener en de natural, ze hebben er elke week weer reuze zin in, het publiek op de tribune verheugt zich, en dan gaat het loos: rechtstreeks de lucht in. Het programma waar ook niet-sportliefhebbers van dromen.
Tegenlicht
Zolang de VPRO-rubriek Tegenlicht bestaat – dit is het derde seizoen – komt zij in het juryberaad van de Zilveren Nipkowschijf ter sprake. In 2003 leidde dat al tot een eervolle vermelding, dit jaar tot een bekroning ex aequo met een ander VPRO-programma.
De discussie ging dit jaar vooral over de vraag of je wel een hele rubriek kunt bekronen, en of je er niet eerder een enkele aflevering uit zou moeten lichten. Maar welke Tegenlicht-aflevering zou daar dit seizoen dan voor in aanmerking moeten komen? De ondervraging door Felix Rottenberg in zijn wolkenkrabber van Geert Mak en Afshin Ellian over de toestand van Nederland? Een onthullende reportage van Klaartje Quirijns over de Albanese wapenhandel?
Het tweeluik De geur van het paradijs over de motieven van islamitische fundamentalisten? Een van Shuchen Tans verkenningen in de wandelgangen van de Verenigde Naties? En dan hadden we het filmisch interessante, autobiografische inburgeringsrapport van Qin Wie-jen nog niet eens gezien…
Het meest kenmerkende van Tegenlicht is toch de constante kwaliteit, ondanks een incidentele misser, in een periode dat documentaires bij de Nederlandse publieke televisie steeds goedkoper en oppervlakkiger lijken te worden. Zeker waar het de internationale politiek betreft, lijken veel omroepen de wereld bij voorbaat te willen beschouwen met angstige, binnenlandse oogkleppen op, omdat die benadering hogere kijkcijfers zou opleveren.
De eindredactie van Tegenlicht, dit seizoen bestaande uit Roel van Broekhoven, Marije Meerman, Doke Romeijn en Frank Wiering, denkt daar gelukkig anders over.