“Ik wilde zo graag op die hele reis één iemand horen zeggen: ‘Dit is een donkere tijd, maar het komt goed’. Want ik breng graag hoopvolle verhalen. Maar niemand zei het, niemand had hoop.” Een citaat van documentairemaker Sinan Can dat duidelijk maakt waarom zijn tweeluik ‘In het spoor van IS’ op het netvlies gebrand blijft staan.
Wat in Syrië en Irak is gebeurd tijdens het schrikbewind van IS is gruwelijk. Het feit dat Can met regisseur Jochem van Pinxteren en cameraman Bruce Amende werkelijk direct na de val van ’de Islamitische staat’ dwars door het oorlogsgebied trok, voegt toe aan het beklemmende gevoel getuige te zijn van een geschiedenis die nog door niemand is verwerkt of in perspectief is gebracht.
Maar je vertrouwt Sinan Can als je gids. Hij legt helder uit. Somt rustig op. En het voelt alsof hij steeds op de juiste plek de juiste mensen spreekt. Vluchtelingen die terugkeren naar hun verwoeste huizen. Kinderen die getuige waren van executies. Militairen die selfies nemen met lijken. Begrijpelijker of verteerbaarder wordt de machtsstrijd er niet van, duidelijker wel.
Hoe gevaarlijk de onderwerpen en de landen die hij kiest ook zijn, we hopen dat Sinan Can op reis blijft gaan met microfoon en camera. Maar we gunnen hem ook droomloze nachten.