In The Amsterdam Project (RTL 4) geeft Beau van Erven Dorens vijf daklozen tienduizend euro, in de hoop dat ze daarmee aan een beter leven zullen werken. Hij volgt ze een jaar lang om te kijken hoe het met hen gaat.
We leven mee met de gepensioneerde dakloze Lolle, die doorgaans charmant en geestig grijnst (“krijg nou tandjes!”), maar die ook opeens venijnig uit kan vallen tegen mensen die hem willen helpen. We leven mee met Gerrie, die de daklozenkrant verkoopt, maar die vrachtwagenchauffeur wil worden. We leven vooral mee met de jonge, mooie Chayenne, omdat ze een zoontje heeft. Een dakloze moeder met kind in Nederland in de 21ste eeuw – dat is moeilijk te verkroppen.
The Amsterdam project is Hulp-tv. Maar uitgerekend in het seizoen waarin de hulp-tv van RTL in opspraak raakt wegens slechte behandeling van de deelnemers, komt van Erven Dorens met hulp-tv die wél authentiek en integer overkomt. The Amsterdam Project stijgt ver uit boven het genre.
Dat ligt ten eerste aan de presentator zelf. Van Erven Dorens medeleven en betrokkenheid ogen echt, en slaan over op de kijker. Op naturel losse en open wijze benadert hij de deelnemers. Hij is nooit opdringerig, laat de daklozen in hun waarde, hij oordeelt niet.
Verder is dit anders dan andere hulp-tv omdat de deelnemers mogen mislukken. Van Erven Dorens is zelf de trotse uitdrager van het credo “Fail. Fail again. Fail Better’’. Dat uit zich in zijn zeer wisselvallig ontvangen oeuvre, en in zijn avonturenprogramma’s waarin hij onmogelijke uitdagingen aangaat: de heroïek van de waaghals die durft te falen.
Zo mogen ook zijn daklozen mislukken. Dat draagt bij aan de authenticiteit. Echte problemen zijn doorgaans te ingewikkeld om in een eenvoudig hulpprogramma op te lossen. Zo gaat de dakloze Alan toch weer gokken, en belandt hij na een aanvankelijke wederopstanding toch weer op straat. Misschien was het wel geen goed idee om hem tienduizend euro te geven. Het lijkt alsof Alan met zijn gokverslaving door de selectie heen is geglipt; de andere daklozen zijn nadrukkelijk niet verslaafd of geestelijk gestoord. De boodschap is immers: het kan ons allemaal overkomen.
Als dakloze Marco in een huis gaat wonen, krijgt hij meteen deurwaarders aan de deur, dus vlucht hij weer de straat op. Hij is kritisch over The Amsterdam Project, zegt dat het tv-programma hem alleen maar meer stress heeft bezorgd. Die tienduizend euro durfde hij niet uit te geven – geremd door de aanwezigheid van de tv-camera’s.
Op die manier levert het programma ook commentaar op hulp-tv en alle andere pogingen om mensen in nood te redden. Van Erven Dorens is in het programma overigens opvallend transparant over de aanwezigheid van de tv-camera. Hij waarschuwt de daklozen vooraf voor de impact van zijn programma. Ook zijn aanlokkelijke financiële aanbod komt pas in tweede instantie, om te voorkomen dat de daklozen zich alleen voor het geld laten overhalen. Integer!
Dit is een gouden format met precies de juiste presentator. Beau van Erven Dorens heeft in zijn lange tv-carrière al heel wat zenders en programma’s uitgeprobeerd, maar afgezien van de begindagen van RTL Boulevard was er nooit een programma dat hem zo goed paste als The Amsterdam Project.