Zelden zal een jury zo snel zo eensgezind zijn geweest als de jury die dit jaar de Zilveren Nipkowschijf moest toekennen. Natuurlijk, ook andere programma’s werden bediscussieerd. Maar vanaf het moment dat de serie Oud Geld serieus ter sprake kwam, was het alsof het gezelschap van professionele televisiekijkers in ÈÈn klap was veranderd in een groep van louter gelijkgestemde bewonderaars.
In plaats van bedaard en afstandelijk alle voors en tegens af te wegen, zoals we dat gewend zijn, begonnen we elkaar te bestoken met herinneringen aan de scËne waarin Kiet zei…, en die andere scene waarin Splinter zo mooi…, en die adembenemende monoloog van Cathrien, en die amusante aflevering over de survivaltocht, en al die andere momenten die we graag nog even met elkaar wilden delen.
Twee seizoenen lang hebben de AVRO en IDTV met Oud Geld laten zien hoe goed Nederlands televisiedrama kan zijn als er niet wordt beknibbeld op talent. Als een schrijver als Maria Goos de kans krijgt een volstrekt eigenzinnig verhaal te schrijven, waarin de karaktertekening minstens zo belangrijk is als de plot. Als regisseurs als Willem van de Sande Bakhuyzen en Rudolf van den Berg zich met even grote toewijding op die karakters kunnen richten en er niet op uit zijn de aandacht af te leiden door gekunstelde camera-instellingen en een geforceerd eigentijds montagetempo.
En niet te vergeten: als die karakters vervolgens worden gespeeld door de beste acteurs van Nederland, die hebben bewezen meer te hechten aan optimale film- en theaterprestaties dan aan het bekende-Nederlanderschap als gevolg van oppervlakkig televisiewerk.
Door die combinatie van factoren, waarbij ook de scriptsupervisie van Hugo Heinen, de muziek van Het Paleis van Boem en de hoogstandjes van de technische crew vermelding verdienen, kon Oud Geld een serie worden waarbij de critici in de Nipkowjury niet langer afstandelijk konden toekijken. De waardering en bewondering van de beroepskijkers gingen gelijk op met ieders individuele in- en meeleven.
Oud Geld is de beste dramaserie geworden die de Nederlandse televisie ooit heeft geproduceerd. We zullen nooit meer schrijven dat seriedrama in ons land ‘nu eenmaal’ nooit zo mooi gemaakt kan worden als in het buitenland. We weten nu dat het hier ook mogelijk is.