Sinterklaasjournaal

‘ZWARTE PIET BLIJFT ZWART’, kopte een groot landelijk ochtendblad op de voorpagina. Vol verwachting klopte ons hart, voor de eerste aflevering van het Sinterklaasjournaal 2014, het jaar waarin het vuur van de zwartepietendiscussie misschien wel op z’n hoogste punt was opgelaaid.

Sinterklaas had de hoop uitgesproken dat zijn kinderfeest weer ‘ouderwets gezellig’ zou worden. Er waren louter zwarte Zwarte Pieten te zien. De tegenstanders van Zwarte Piet waren woedend, maar al binnen enkele dagen bleek alles anders: wegens het dreigende Pietentekort kon nu iedereen Piet worden, ongeacht kleur. Even door de schoorsteen van de Pietenschool, en klaar is de roetpiet.

Als een fictieve Sinterklaasrubriek voor vijfjarigen erin slaagt het grotemensenjournaal te openen, dan heb je iets bijzonders verricht. Dat geldt voor het Sinterklaasjournaal 2014. Dankzij een speelse, intelligente en humoristische verhaallijn wist de rubriek behendig te laveren tussen de vele bermbommen en veenbranden op weg naar 5 december.

De NTR toonde zich daarmee de stabilisator in een oververhit maatschappelijk debat, waarmee met realiteitszin werd ingespeeld op niet te negeren ontwikkelingen in de veranderde samenleving. In die realiteit is de kernboodschap van Sinterklaas anno nu dat kleur er natuurlijk niet toe doet – de Pietenpet past ons allemaal. Om die les te onderstrepen trokken een dag vóór het heerlijke avondje in het slotbeeld van het Sinterklaasjournaal een zwarte en een witte Sinterklaas op respectievelijk wit en zwart paard de donkere nacht in.

Het was de zoveelste verrassende plotwending van het team van eindredacteur Ajé Boschhuizen, dat zo moedig de richting wees in een verhit maatschappelijk debat dat dreigde totaal te ontsporen. Onder die druk zulke inventieve en eigenzinnige televisie te maken, dat is een buitengewoon knappe prestatie, die hier niet voldoende kan worden geprezen.

Met suikergoed en marsepein, ouderwets gezellig.