Stuk (VPRO)

Een documentairereeks over de bewoners van en het dagelijks leven in revalidatiecentrum Heliomare in Noord-Holland. Dat klinkt alles behalve opwindend of spannend. Toch weet regisseur Jurjen Blick er een vierluik van te maken waarbij je als kijker van begin tot einde op het puntje van je stoel zit. Het is een reeks die je optilt en tegelijk heel nederig doet voelen.

Dat komt door de bijzondere cameravoering en vormgeving die kunnen zijn geïnspireerd door Fargo en Magnolia, de opvallende voice-over die spreekt in de verleden tijd alsof het om romanpersonages gaat én door de inhoud. De casting van de hoofdpersonen is niet minder dan briljant. Neem revaliderende bewoners als Paul, Daan en al die anderen die ontroeren en inspireren met hun verhalen en levensinstelling. Ze voelen zich overduidelijk in dermate veilige handen bij Blick en zijn team dat ze zich volledig bloot durven geven, tot op het toilet aan toe. Maar laten we ook wondconsulent Monique niet vergeten. Zij doet in de omgang met patiënten Florence Nightingale verbleken, maar worstelt thuis met haar eigen depressie en die van haar jongvolwassen zoon.

Het leven van deze hoofdpersonages wordt bepaald door noodlot en domme pech. Maar door de door Blick gekozen manier van vertellen grijpen alle verhaallijnen in elkaar en wordt elk detail onderdeel van een groter geheel. Een masterplan wellicht, waar voor toeval en willekeur eigenlijk geen plek is.

Zo is Stuk, voor wie er oog voor heeft, bijna een religieuze ervaring.